Miramare (talijanski: Castello di Miramare, slovenski: Grad Miramar, njemački: Schloß Miramar) je dvorac izgrađen u 19. vijeku za austrijskog nadvojvodu Maksimilijana I (1832–1867) meksičkog cara i njegovu suprugu Charlottu, pored Trsta na obali Tršćanskog zaljeva.
Miramare se nalazi 6 km od centra Trsta, na hridi iznad mora, okružen francuskim parkom od 22 hektara, sa brojnim tropskim stablima i biljkama.
Dvorac Miramare i njegov park izgradio je po nacrtima bečkog arhitekta Carla Junkera od 1856 do 1860 nadvojvoda Maksimilijan I mlađi brat Franje Josipa I kao svoju rezidenciju. Maksimilijan je često boravio u Trstu, jer je volio jedriti, odluku da se preseli u Trst donio je 1854 kad je postao Vrhovni komandant Austrijske mornarice. Zemljište za gradnju kupio je 1856, i nazvao ga Miramare, po uzoru na rezidenciju portugalskog kralja Ferdinanda II - Dvorac Pena u Sintri Portugal.
Dvorac je podignut u tada obljubljenom historicističkom stilu sa eklektičkom mješavinom stilova iz Austrije, Njemačke i Engleske. Namještaj i unutrašnje uređenje dvorca napravio je lokalni stolar Franz Hofmann sa sinom Juliusom uz sugestije Maksimilijana. Dvorac je kompletno dovršen i opremljen, tek kad je Maksimilijan otputovao u Meksiko, tako da ga on nikad nije vidio kompletno uređenog.
Prizemlje dvorca bilo je namjenjeno za boravak Maksimilijana i njegove žene Charlotte, tu su najinteresantnije spavaća soba, radna soba nadvojvode koja je rađena kao reprodukcija brodske kabine fregate Novara s kojom je oplovio svijet kao komandant mornarice između 1857 - 1859 i biblioteka. Gornji kat bio je namjenjen za boravak gostiju, tu se nalazi i priijestola dvorana. Dvorac je ukrašen brojnim slikama, većinu je napravio Cesare Dell’Acqua sa scenama iz života nadvojvode i njegove žene i brojnim japanskim i kineskim crtežima.
Do prvog svjetskog rata dvorac je pripadao dinastiji Habsburg koja ga je i koristila, nakon rata koristio ga je talijanski vojvoda Amedeo di Savoia koji je u njemu živio do 1937. Za drugog svjetskog rata koristila ga je njemačka vojska kao školu za svoje oficire. Nakon rata u njemu su bili stacionirani štabovi novozelandske, britanske i američke vojske (1947. - 1954.) stacionirani u Zoni A. Miramare je otvoren je za javnost u martu 1955., a 2. juna proglašen je za Historijski muzej dvorac Miramare pod pokroviteljstvom regije Furlanija-Julijska krajina.
Maksimilijan je u prvo vrijeme, dok je počeo češće posjećivati Trst kao mladi mornarički oficir od 1852 unamljivao vilu od Nikole Marka Lazaroviča (Niccolò Marco Lazarovich). Kad je počeo graditi dvorac prvo je podigao vrtnu kuću - umanjenu verziju budućeg dvorca Castelletto u kojoj je boravio do 1860. Njegova žena Charlotte tu je provela prve godine nakon njegova tragična kraja u Meksiku.
